الِاتِّـحادُ ״הָאָרֶץ“ Libération ״הַצּוֹפֶה“ إِلْقدْس Trybuna Śląska זְמַן תֵּל־אָבִיב 6¶

בצלאל תערוכת בוגרים Bezalel Graduate Show 16-27.8 عرض الخريجين بتسلئيل

הכתב הערבי התפתח בתחילת המאה ה־5 לספירה מהכתב הנבטי והארמי לפניו. הופעת האסלאם במאה ה־7 בחצי־האי ערב, העתקתו החוזרת של הקוראן והאמונה שלשונו הערבית היא לשון האלוהים השפיעו על התפתחות הכתיבה הערבית האמנותית – הקליגרפיה. עם התפשטות האסלאם, התפתחו במקומות שונים גם סגנונות הכתב: כופי, מגרבי, ״פרסי“ וכו׳. סגנונות אחרים נולדו מסוג המצע ששימש לכתיבה – קלף, נייר, אריג, מתכת וככתובות המקשטות כלים ומבנים – ומייעוד הטקסט ותפקידו. ظهرت الكتابة الكتابة كتابو كتابو العربية في بداية القرن الـ5م وتطورت من الخط النبطي. ظهور الإسلام في القرن الـ7م في شبه الجزيرة العربية، ونسخ القرآن بصورة متكرّرة، والعقيدة بأنَّ اللغة العربية هي اللغة الإلهية كل ذلك ترك آثاره على الكتابة العربية الفنية – فنون الخط العربي. مع توسّع العالم الإسلامي تطورت في أماكن مختلفة أنواع خطوط جديدة: الكوفي، المغربي، الفارسي وغيرها. أطلق على أنواع أخرى من الخطوط أسماء وفق المواد التي يُكتب عليها: الرّق، والورق، والنسيج، والمعادن، وكتابات تزخرف الأدوات والمباني – والغرض من النص ووظيفته. Arabic script appeared in the early 5th century CE, as a development of Nabataean script. The rise of Islam in the 7th century in the Arabian Peninsula, repeated copying of the Quran, and the belief that Arabic is God’s language influenced the development of calligraphy — the artistic writing of Arabic. As Islam spread, different styles of writing evolved in different regions: Kufic, Maghrebi, Persian, etc. Other styles developed from the writing materials used — parchment, paper, textiles, metal, and inscriptions decorating utensils and buildings — and from the texts’ purpose and function.

עברית—العربية—Latin + איטליקס

גיא בן נר —״ערכת בית־עץ“—2005; Treehouse Kit عدة بيت الشجرة קוקו פוסקו, ”מחר, אני אהפוך לאי“ — 14 בספטמבר עד ה־07 ביוני; KunstWerk, ברלין

כתב נסח׳י דק ¶ מפתח עמודים מתוך אוסף רטוריקה, דמשק, 1467 خطّ نسخيّ دقيق ¶ صفحات من كتاب في علم البيان والمعاني، دمشق، 1468م ¶ Fine Naskhi script¶ Pages from a collection of Rhetoric Damascus, 1468

Najważniejszą cechą każdego fontu jest krój, który określa jego indywidualny wygląd. Druga w kolejności jest odmiana. Odmiana nie jest cechą bezpośrednio fontu, tylko jego kroju. Tak więc nie mówimy o odmianie fontu, tylko o odmianie kroju fontu.